The Observatories from Alex Cherney on Vimeo.

NASA Johnson Style (Gangnam Style Parody)

Muzyczna adaptacja powieści "Wojna światów"

      Na stronie www.rockmetal.pl znalazłem ciekawą recenzję albumu  "Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds", który jest muzyczną adaptacją powieści "Wojna światów" H. G. Wellsa.  Autorem recenzji jest Rafał Czekalski.
      "Najpierw nieco historii. Przeszło sto lat temu, w 1898 roku brytyjski pisarz Herbert George Wells napisał książkę "The War Of The Worlds" (w Polsce ukazała się rok później zatytułowana "Wojna światów"). Ten nowelista-wizjoner, pionier literatury science fiction, opisał w niej w sposób dość obrazowy i rzeczywisty atak Marsjan na naszą planetę.
      Trzydzieści lat później, dzień przed świętem Halloween, 30 października 1938 roku, nowojorska stacja radiowa CBS nadała audycję zrealizowaną na podstawie tej książki. Jednak sposób jej interpretacji był dość interesujący i oryginalny: słuchowisko zostało przygotowane na wzór audycji opisującej i relacjonującej na żywo aktualnie rozgrywające się wydarzenia dotyczące ataku najeźdźców z obcej planety na Ziemię. Po mistrzowsku zrealizowany program doprowadził do zbiorowej paniki wśród słuchaczy. Łatwo można to sobie dziś wyobrazić: radio ówcześnie uchodziło za nowe i wiarygodne medium przekazujące informacje, poza tym Mars dla tamtejszej społeczności to bliżej niezbadana czerwona kropka na niebie, nikt tak na prawdę nie mógł określić dokładnie, co i kto tam się znajduje. Wreszcie w czterdziestą rocznicę tego wydarzania, w roku 1978, ukazała się płyta "Jeff Wayne's Musical Version Of The War Of The Worlds".
        Od razu na początku należy zaznaczyć, iż opisywana tu płyta jest dziełem szalenie oryginalnym, dość niezwykłym i niespotykanym (...) ....więcej na http://www.rockmetal.pl/recenzje/jeff.wayne-jeff.waynes.musical.version.of.the.war.of.the.worlds.html

Najlepiej oglądać wieczorem. Oczywiście pełny ekran + dobre słuchawki :)

Neptun

    Zdjęcie Neptuna zrobione przez sondę Voager 2 w 1989r (źródło: http://solarsystem.nasa.gov)

      Neptun jest ósmą od Słońca planetą Układu Słonecznego, a zarazem najdalszą, po tym jak w 2006 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna uznała, że sąsiedni Pluton nie jest już planetą.  Znajduje się on w odległości 4,5 mld km od Słońca.  Neptun jest ponad 17 razy masywniejszy od Ziemi, a jego promień, który wynosi  prawie 25 tyś km jest około cztery razy większy niż promień Ziemi.

    Porównanie wielkości Neptuna i Ziemi. (źródło: http://pl.wikipedia.org )

      Pełny obieg,  poruszającego się ze średnią prędkością 5,4 km/s Neptuna wokół Słońca trwa prawie 165 lat. W 2011 roku Neptun zakończył swój pierwszy pełny obieg wokół Słońca od czasu jego odkrycia, które nastąpiło w 1846 roku.  Obrót Neptuna wokół własnej osi wynosi 16 godzin.

     W 1989 roku, po 12 latach wędrówki sonda Voyager 2 dotarła w okolicę Neptuna. Zblizyła się do planety na odległość około 4800 km od jej zewnętrznych warstw chmur. Voyager 2 wykonał zdjęcia Neptuna, zbadał jego atmosferę, odkrył również  6 nowych ksieżyców. Sygnały z sondy potrzebowały 4 godzin, by dotrzeć do Ziemi.

      Na Neptunie występują gwałtowne burze, a wiatry wiejące w odwrotnym kierunku do kierunku obrotu planety,  potrafią osiągać zawrotną prędkość dochodzącą do 2,5 tyś km/h. Temperatura na szczytach chmur wynosi około  −214 °C. W górnych warswach atmosfera Neptuna składa się głównie z wodoru (80%)  i helu (19%) z domieszką metanu, który absorbuje fale  w czerwonej i podczerwonej części widma, dzięki czemu Neptun ma niebieskawy odcień.

     Jądro planety otoczone jest głębokim na tysiące kilometrów oceanem, złożonym z wody, metanu i amoniaku. Sądzi się, że na głębokości około 7 tyś km rozkładający się metan tworzy kryształy diamentu.  Możliwe również , że na Neptunie, podobnie jak na Uranie, występują deszcze diamentów.

                       (źródło: https://www.facebook.com/ScienceNaturePage )

      Neptun posiada 14 księżyców. Najnowszy odkryto w zeszłym roku za pomocą analizy zdjęć zrobionych przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a w latach 2004-2009. Największym z księżyców jest Tryton, który krąży wokół Neptuna w odległości 355 tyś km. Temperatura na Trytonie wynosi − 235 °C.   Dzięki zdjęciom przesłanym przez Voyagera 2 wiemy, że na Trytonie  występują czynne wulkany, z których wytryskuje na wysokość  8 km ciekły azot, roznoszony następnie przez wiatry, w rzadkim azotowo-metanowym powietrzu na odległość dochodzącą do 150 km.

                        Tryton (źródło: http://www.nasa.gov )

Zobacz także inne planety:  MERKURY    WENUS    MARS

Zaproszenie do Grudziądza

Prezydent Miasta Grudziądza oraz Planetarium i Obserwatorium Astronomiczne w Grudziądzu serdecznie zapraszają na obchody CZTERDZIESTYCH DRUGICH Grudziądzkich Dni Kopernikowskich - 2014 A.D.

Zapraszamy do zapoznania sie z P R O G R A M E M obchodów.

I.S.S. (Is Somebody Singing) with lyrics on screen

Stacje orbitalne

                        (źródło: http://www.space.com )

       Stacja orbitalna pojawiła się w literaturze już w 1869 roku, w opowiadaniu Edwarda Everetta Hale'a - "Ceglany Księżyc". Zbudowana z cegieł stacja, wystrzelona na orbitę za pomocą gigantycznego kołowrotka, miała pomagać w nawigacji statków.

                                                     (źródło: http://www.aglimpse.com/ )

        Sto lat później, w roku 1971, została wyniesiona na orbitę pierwsza stacja kosmiczna - Salut 1. Zapoczątkowała ona serię stacji wyniesionych w ramach radzieckiego programu Salut.

       Na stacji zainstalowano około 1300 urządzeń, które ważyły około 1200kg. Stacja znajdowała się na wysokości około 200km,  na tyle nisko, że wpływ atmosfery spowalniał jej prędkość i po 5 miesiącach opadając w kierunku Ziemii, spłonąła w atmosferze. Dla porównania stacja ISS znajduje się na wysokości około 400 km nad Ziemią, a pomimo tego też powoli się obniża i co pewien czas potrzebne są korekty za pomocą systemu korekcji orbity, który znajduje się wraz z zapasem paliwa w module Zvezda lub silników zadokowanych do ISS statków kosmicznych.

                       Stacja ISS, poniżej widoczny jest m.in. moduł Zvezda

.

                      (źródło: http://www.esa.int )

                         Moduł Zvezda w trakcie budowy. (źródło: http://spaceflight.nasa.gov )

                       Zvezda w drodze na Kosmodrom Bajkonur. (źródło: http://spaceflight.nasa.gov )

Rakieta Proton wynosząca na orbitę moduł Zvezda. (źródło: http://spaceflight.nasa.gov )

        Po 11 latach trwania programu Salut wystrzelono ostatnią stację tej serii o numerze 7.

"Jest 3 listopada, 1983 roku, czwartek. Jak donosi Radio Moskwa, po raz pierwszy w historii lotów pilotowanych na stacji orbitalnej Salut 7 przeprowadzono prace montażowe w otwartej przestrzeni kosmicznej"........ TUTAJ , dzięki Polskiemu Radiu, możecie cofnać się w czasie i posłuchać tej archiwalnej audycji. "Tym żył świat" to bezcenne, często zapomniane archiwalne taśmy podane na nowo. Najważniejsze, najciekawsze wydarzenia, o których mówiło Polskie Radio.

     Skoro już cofamy się w czasie, to tak przy okazji .......  Dziennik Telewizyjny z 1985 roku, czyli w dziesiątą rocznicę misji Sojuz-Apollo, która obejmowała pierwsze w historii połączenie na orbicie pojazdów amerykańskiego (kapsuły Apollo) i radzieckiego (kapsuły Sojuz 19).

     Skylab to wyniesiona w 1973 roku na orbitę amerykańska stacja kosmiczna. Do jej budowy wykorzystano rakietę Saturn 5 oraz elementy statków Apollo. Po kilku latach stacja Skylab niebezpiecznie obniżyła swoją orbitę, a NASA nie miała możliwości wyniesienia jej wyżej, z powodu tego, że zakończono już program Apollo, a nie rozpoczęto jeszcze misji wahadłowców. W roku 1979 stacja uległa zniszczeniu. Stacja nie spłonęła dostatecznie w atmosferze, a jej szczątki spadły do Oceanu Indyjskiego oraz na zachodnią cześć Australi, zabijając krowę, która to była jedyną ofiarą tego incydentu.  Ostatecznie stacja ta, okrążyła Ziemię prawie 35 000 razy, pokonując około półtora miliarda kilometrów.

      W 1986 roku wystrzelono pierwszy moduł radzieckiej stacji orbitalnej Mir. Poprzednie stacje Salut oraz Skylab składały się z jednego modułu, natomiast Mir był zbudowany z kilku modułów, które były wynoszone na orbitę osobno. Taktykę tą zastosowano później przy budowie stacji ISS. Dostawy zaopatrzenia na stację MIR dokonywano za pomocą bezzałogowego transportera Progress. Do transportu załogi wykorzystywano statki Sojuz oraz promy kosmiczne Atlantis, Discovery i Endeavour. 

      W roku 2000 rosyjska agencja kosmiczna zdecydowała o zakończeniu misji stacji Mir. W 2001 r za pomocą statku Progress M1-5 dokonano jej deorbitacji. Stacja spaliła się w górnych warstwach atmosfery, a  niespalone resztki spadły do Pacyfiku. Przez 15 lat swojego istnienia Mir okrążył Ziemię ponad 86 000 razy, pokonując ponad trzy i pół miliarda kilometrów.

                        Stacja Mir. Źródło: http://spaceflight.nasa.gov 

     Stacja ISS powstała w 1998 roku. Pierwsza stała załoga zamieszkała na niej w roku 2000. W zeszłym roku obchodziliśmy 15 lecie jej istnienia. TUTAJ możecie zobaczyć rocznicowy film oraz usłyszeć piosenkę „Space Oddity” śpiewaną przez dowódcę 35 załogi ISS.  Stacja ta dokonuje okrążenia Ziemi w czasie 92 minut.na wysokości około 400 km. Można ją, co pewien czas zobaczyć przelatującą na niebie także nad Polską. Na stronach http://www.isstracker.com/ oraz  http://www.heavens-above.com/ możecie zobaczyć gdzie aktualnie się znajduje. Astronauci na ISS obserwują 16 wschodów Słońca każdego dnia.

Na poniższym filmiku holenderski astronauta Andre Kuipers oprowadza nas po stacji ISS.

Następny filmik przedstawia misję promu Atlantis na stację ISS, której celem był m.in. montaż modułu Columbus, gdzie zainstalowano Anteny PWR zaprojektowane przez polskich inżynierów z Wrocławia. 

Na ostatnim filmiku możemy zobaczyć transporter Progress łączący się ze stacją ISS.

Spotkania z Astronomią - wiosna 2014

Wersję PDF można pobrać TUTAJ

,,Walentynki pod gwiazdami''!

     Zapraszamy do planetarium na ,,Walentynki pod gwiazdami''! W programie między innymi recital poezji śpiewanej w wykonaniu Piotra Szauera.

Wstęp wolny.
Rezerwacja miejsc: http://planetarium.olsztyn.pl/

Więcej o wydarzeniu: http://planetarium.olsztyn.pl/pl/aktualnosci/news/pokaz-specjalny-walentynki-pod-gwiazdami.html

Planetarium Niebo Kopernika - pokaz „Konstelacja: Miłość”

Marzy Ci się randka pod gwiazdami? Przyjdź na specjalny pokaz dla zakochanych!

14 i 15 lutego zapraszamy na seanse pokazu „Konstelacja: Miłość”.
Pokażemy Wam najbardziej romantyczne zakątki Drogi Mlecznej, opowiemy, dlaczego w kosmosie single są w mniejszości, wyjaśnimy, dlaczego lepiej pochodzić z Marsa niż z Wenus oraz dowiemy się, gdzie w Układzie Słonecznym można znaleźć serca!

W tym roku zaprezentujemy Wam odświeżoną wizualnie wersję pokazu wzbogaconą o nowe sceny! :)

=============================

Pokazy odbędą się w:
Piątek (14.02) o godzinie 17:00, 18:00 i 21:30
oraz
Sobotę (15.02) o godzinie 17:00 i 18:00

Pokaz prowadzony jest na żywo i przeznaczony wyłącznie dla widzów powyżej 15. roku życia.

Bilety w cenie 25 zł do kupienia na stronie: www.bilety.kopernik.org.pl lub w kasach planetarium Niebo Kopernika.

Każdy, kto do 12 lutego wyśle do nas swoją dedykację - 120 znaków - na adres randka@kopernik.org.pl zobaczy swoje wyznanie wyświetlone w planetarium podczas seansu!
Uwaga: Do maila prosimy dołączyć zdjęcie lub skan biletu na seans „Konstelacja: Miłość”. Zastrzegamy prawo do przeredagowania przysłanego tekstu.

Pokaz dostępny jest także po angielsku.
źródło: https://www.facebook.com/niebokopernika

                                                                   źródło: http://becomeatopweddingplannerblog.com

Budowa atomu i nieprzenikalność materii

Symphony of Science

Merkury

                         źródło: http://www.eso.org/

      Dziasiaj naszym bohaterem będzie Merkury, najmniejsza i znajdująca sie najbliżej Słońca planeta Układu Słonecznego. Pamiętacie artykuł o Wenus? Słońce na Wenus wschodzi na zachodzie, a zachodzi na wschodzie, oprócz tego wenusjańska doba jest dłuższa od wenusjańskiego roku, a temeperatura na jej powierzchni jest prawie jednakowa  nie tylko w dzień i w nocy, ale również  na równiku i biegunach. Merkury wcale nie jest lepszy ;) Jeden obrót Merkurego wokół własnej osi wynosi ok. 58 dni, a jego obieg  wokół Słońca trwa ok. 88 ziemskich dni. Co z tego wynika?   Na każde dwa obiegi wokół Słońca  planeta obraca się trzykrotnie. Merkury przez długi czas zwraca się do Słońca stale tą samą stroną.

                                                      źródło: http://www.if.ufrgs.br/

     Powolny obrót wokół własnej osi, długi czas zwracania się ku Słońcu tą samą stroną, bardzo rozrzedzona atmosfera, wszystko to powoduje powstawanie dużych różnic temperatur powierzchniowych: od −200°C w nocy do  400 °C w dzień.                  Jednym słowem  Lód i Ogień.

                         źródło: http://www.tapetyczne.pl

       Wschód Słońca na Merkurym jest niezwykły. Na pewnej długości geograficznej na Merkurym Słońce wschodzi dwa razy. Z powierzchni Merkurego wygląda to tak, że najpierw Słońce wschodzi, wędruje po niebie, następnie jednak cofa się zachodząc i znowu wschodzi drugi raz. Tym razem już się nie cofa, tylko zachodzi tak jak na Ziemi. To bardzo ciekawe zjawisko spowodowane jest tym, że Merkury będąc w miejscu największego zbliżenia do Słońca, przyśpiesza (Słońce wtedy "zwalnia" i na krótki czas zachodzi), kiedy prędkość spada, Słońce znowu wschodzi. Na YouTube znalazłem świetną animację pokazującą ten niezwykły efekt. Autor tej animacji zadał sobie trud i pokazał nam również jak ten efekt wyglądałby na Ziemi. 

              "Te podwójne wschody Słońca już zaczynają mnie męczyć, totalnie rozregulowały mój zegar biologiczny...." ;)

                        źródło: http://getmuchinfo.blogspot.com

     Merkury jest dosyć słabo zbadaną przez człowieka planetą.  Zrealizowano tylko dwie misje na Merkurego: w latach 1974-1975 sonda Mariner 10 (Żeglarz) przeleciała trzykrotnie w pobliżu Merkurego, a w 2004 roku wystrzelono w jego kierunku drugą sondę -  Messenger (Posłaniec). 

      Dzięki tym sondom otrzymaliśmy tysiące zdjęć Merkurego, a także wiele informacji, np. o jego polu magnetycznym,  składzie  atmosfery itp. Skład bardzo rozrzedzonej, cieniutkiej atmosfery Merkurego w przybliżeniu wygląda tak: Tlen 42%, Sód 29%, Wodór 22%, Hel 6%, Potas 1% i procentowo zmienia się w zależności od pozycji planety na orbicie.

       Powierzchnia Merkurego przypomina powierzchnię ziemskiego Księżyca.

                         źródło: http://www.nasa.gov/

    Poniższe zdjęcie zostało wykonane  w 2008 roku przez sondę Messenger. Zdjęcie jest opracowane i podkoloryzowane komputerowo, ukazuje różnice w składzie mineralnym powierzchni Merkurego (np. niebieskie obszary zawierają dużo tytanu).

                          źródło: http://solarsystem.nasa.gov 

Asteroida Apollo 1989 FC

      23 marca 1989 r. asteroida Apollo 1989 FC przecięła orbitę ziemską w punkcie, w którym Ziemia znalazła się 6 godzin później.

      Naukowcy z amerykańskiego Uniwersytetu Purdue i brytyjskiego Imperial College London stworzyli program do symulacji zderzenia asteroidy z Ziemią.  TUTAJ możecie sprawdzić, jakie mogą być skutki takiego zderzenia.

Utracona ciemność

Cosmos: A Three-Movement Choral Suite [Carl Sagan Tribute Series]

Ciekawe wydarzenia

18 Piknik Naukowy Polskiego Radia i Centrum Nauki Kopernik.

GDZIE: Stadion Narodowy, Al.Poniatowskiego 1, 03–901 Warszawa 

KIEDY: 31 maja 2014 (sobota) od 11:00 do 20:00.

                        (źródło: http://pikniknaukowy.pl/ )

      Przyjaciele, kompani, bratnie dusze! Wiecie, że do naszego spotkania już tylko 165 dni? Widzimy się 31 maja na Stadionie Narodowym podczas 18. Pikniku Naukowego! Tym razem tematem wiodącym jest „Czas”. To teraz mili Państwo - wyciągamy kalendarze i zaznaczamy caaaaaały dzień na naukową zabawę. 31 maja 2014. Nie może Was zabraknąć!  

(źródło: http://pikniknaukowy.pl/)

" Szepty kosmosu"

GDZIE:  Planetarium Śląskie, Al. Planetarium 4, 41-500 Chorzów,

              rezerwacja: +48 32 250 65 84 (od 7.30 do 14.30)
KIEDY:  1 lutego 2014 (sobota) godz. 13:00

                                            (źródło: Planetarium-Śląskie)

       

          W sobotę, 1 lutego o 13:00 w Planetarium Śląskim w Chorzowie odbędzie się premiera nowego seansu. „Szepty Kosmosu” to opowieść o radioastronomii i radioastronomach, którzy obserwują i podsłuchują wszechświat przy pomocy olbrzymich anten radiowych. Największa z nich znajdująca się w Arecibo w Portoryko ma średnicę aż 305 metrów.
          Autorami seansu są Stefan Janta - wicedyrektor Planetarium i Jarosław Juszkiewicz – dziennikarz naukowy Radia Katowice. W trakcie seansu zaprezentują oni widzom niezwykły świat fal radiowych, pulsarów i wyjaśnią zjawisko zwane syntezą apertury. Motywem przewodnim nowej produkcji Planetarium są „dźwięki” wydawane przez ciała niebieskie.
           „To odgłosy niezwykłe, trochę niepokojące, nie z tego świata. Ale przecież one właśnie takie są – nie powstały na Ziemi” – mówi Jarosław Juszkiewicz.
         Zdaniem Stefana Janty radioastronomia to niezwykła dziedzina wiedzy.„Najlepszą rozdzielczość uzyskuje się łącząc ze sobą anteny odległe o tysiące kilometrów” – mówi Janta – „radioastronomia od dziesięcioleci wymusza więc międzynarodową współpracę naukową na niespotykaną w innych dziedzinach skalę”.
          W połowie roku Planetarium Śląskie planuje kolejną premierę. Tym razem zaprosi widzów w podróż do … Światów Niemożliwych. (źródło: Planetarium-Śląskie )

"Walentynki w Planetarium - Poezja i muzyka pod gwiazdami"

GDZIE:  Planetarium Śląskie, Al. Planetarium 4, 41-500 Chorzów, 

              rezerwacja: +48 32 250 65 84 (od 7.30 do 14.30)

KIEDY:  14 lutego 2014 o godzinie 17.00 

                                                  (źródło: Planetarium-Śląskie )

      Dzień Zakochanych zbliża się wielkimi krokami. Jeśli chcielibyście posłuchać muzyki i poezji jednocześnie patrząc na przepiękne gwieździste niebo to zapraszamy 14 lutego o godzinie 17.00 na "Walentynki w Planetarium - Poezja i muzyka pod gwiazdami". Prosimy o wcześniejszą rezerwację miejsc telefonicznie pod nr tel. 32 745 27 28 lub 32 250 65 84 lub elektronicznie agata@planetarium.edu.pl podając imię i nazwisko przynajmniej jednej osoby oraz liczbę biletów. Ilość miejsc ograniczona. Serdecznie zapraszamy. (źródło: Planetarium-Śląskie )

THE ESO SONG

Wenus

                        Tranzyt Wenus źródło: http://solarsystem.nasa.gov

     Ostatnio było o Marsie, to teraz kolej na Wenus. Planeta ta jest skalista i ma podobną do Ziemii wielkość oraz masę. Jest niewiele mniejsza. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Atmosfera Wenus, składająca się głównie z dwutlenku węgla, jest najgęściejszą atmosferą wśród wszystkich planet skalnych Układu Słonecznego. W atmosferze tej występują grube chmury dwutlenku siarki. Wszystko to powoduje bardzo silny efekt cieplarniany, dlatego też temperatura na Wenus jest większa niż na Merkurym, który jest dwa razy bliżej Słońca. Temperatura na powierzchni Wenus wynosi 440-500°C. Do tego dodajmy deszcze z kwasu siarkowego i już mamy prawdziwie piekielną planetę ;)

    Merkury, Wenus, Ziemia, Mars - skala wielkości, źródło: http://solarsystem.nasa.gov

      Wenus to bardzo ciekawa i oryginalna planeta. Nie dość, że obraca się w stronę przeciwną niż robią to inne planety w Układzie Słonecznym (co skutkuje wschodem Słońca na zachodzie, a zachodem na wschodzie), to jeszcze robi to tak wolno (najwolniej ze wszystkich planet), że wenusjańska doba jest dłuższa od wenusjańskiego roku.  Wenus obiega Słońce w ciągu 225 dni, a jednen obrot wokół jej własnej osi trwa 243 dni. Powierzchnia tej planety ma prawie jednakową temperaturę nie tylko w dzień i noc, ale również jest ona jednakowa na równiku i biegunach. 

                                 źródło:  http://www.wikipedia.org/

     Pierwszą sondą kosmiczną wysłaną na Wenus była radziecka sonda Wenera 1 (Wenus 1). Było to w roku 1961. Sonda miała zderzyć się z planetą i pozostawić na jej powierzchni kulę przedstawiającą Ziemię. Na tytanowej kuli umieszczono kontury kontynentów, a w środku znajdował się medal pamiątkowy. Na jednej stronie medalu widniało godło ZSRR, a z drugiej znajdował się schemat Układu Słonecznego z orbitami Merkurego, Wenus, Ziemii i Marsa. Po siedmiu dniach lotu, w odległości dwóch milionów kilometrów od Ziemii utracono łączność ze statkiem.

                        źródło: http://ursa-tm.ru

      Rok później Amerykanie wysłali swoją sondę Mariner 1 (Żeglarz 1).  Zaraz po starcie rakieta nośna uległa awarii i po niecałych pięciu minutach lotu, podczas którego dokonała gwałtownych manewrów schodząc z kursu, zdecydowano się na jej samozniszczenie. Miesiąc później wystrzelono z sukcesem sondę Mariner 2, która po ponad stu dniach lotu dotarła w okolicę Wenus. Dzięki tej sondzie stwierdzono, że temperatura powierzchni Wenus wynosi co najmniej 425°C, co ostatecznie rozwiało nadzieje na znalezienie tam życia. Wcześniej zakładano na podstawie natężenia promieniowania słonecznego, że temperatura na Wenus wynosi w granicach 40 do 60°C. 

       Do tej pory kilkadziesiąt sond wysłano na Wenus lub w jej okolice. Część z nich wchodząc w atmosferę Wenus z powodu wysokiego ciśnienia panującego na tej planecie zostało na pewnej wysokości zgniecione. Części udało się szczęśliwie wylądować i przesłać dane na Ziemię. Niektóre krążyły jako sztuczne satelity.

      Szczegółowy wykaz misji progamu Wenera można zobaczyć TUTAJ , a programu Mariner TU .

     Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim widocznym na niebie, po Słońcu i Księżycu. Poniższe zdjęcie, zrobione na terenie zespołu teleskopów VLT  na pustyni Atacama, w północnym Chile, przedstawia cztery planety widoczne na  niebie.  Na środku na dole nieba widzimy księżyc. Na prawo od księżyca widzimy obok siebie Marsa (mniejsza kropka) i Jowisza. Wyżej (trochę po prawej) widzimy Merkurego, a nad nim (trochę w lewo, w linii prostej nad Marsem i Jowiszem) świeci nasza Wenus.

                          źródło: http://www.eso.org

Dla dzieci i nie tylko.......

Podsumowanie 2013 roku

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU 2014 !!!

W roku 2013 r. obchodziliśmy kilka okrągłych rocznic:

-15 lecie istnienia stacji ISS

                        źródło: http://www.nasa.gov/

      20 listopada  1998 roku Rosjanie za pomocą  rakiety Proton, wynieśli w przestrzeń kosmiczną pierwszy moduł stacji ISS o nazwie Zarja (Zorza).

     4 grudnia w 1998 roku, Amerykanie za pomocą promu kosmicznego Endeavour wynieśli na orbitę drugi moduł Unity (Node-1). Po połączeniu te dwa moduły dały początek  „międzynarodowej” stacji kosmicznej.

Stacja ISS posiada masę około 450 ton oraz wymiary około  100x110x30 metrów. Porusza się na wysokości około 400-430 kilometrów nad Ziemią ze średnią  prędkością   27 700 km/h.

                        źródło: http://www.nasa.gov/

      Poniżej pułkownik Chris Hadfield, dowódca 35 załogi Międzynarodowej Stacji Kosmicznej śpiewa „Space Oddity” Davida Bowie. W oryginale „Space Oddity”  została wydana tuż przed lądowaniem Apollo 11 na Księżycu.

Astronaut Chris Hadfield sings Space Oddity from spacevideo on Vimeo.

- 50-lecie sieci anten Deep Space Network 

      Sieć anten Deep Space Network znajduje się w trzech miejscach na Ziemii, w USA, Hiszpanii oraz w Australii. Dzięki takiemu rozmieszczeniu pokrywają cały obszar dookoła Ziemii, co pozwala na całodobowe odbieranie i wysyłanie sygnałów do sond kosmicznych w całym Układzie Słonecznym. To dzięki nim możliwa była transmisja historycznego spaceru po księżycu Neila Armstronga, jak również przesłanie zdjęć z misji marsjańskich czy danych z misji sondy Voyager.

 

                         źródło: http://www.nasa.gov

- 15 lecie Bardzo Dużego Teleskopu, o którym pisałem TU

- 50 lecie Obserwatorium Arecibo.

                         źródło: http://phl.upr.edu

     Znajduje się tam największy pojedyńczy radioteleskop o średnicy 305 metrów.

Dzięki niemu prof. Aleksander Wolszczan odkrył pierwsze planety pozasłoneczne.

Za jego pomocą wysłano w kierunku grupy gwiazd M13  wiadomość od Ziemian.

Podsumowanie roku 2013 przez NASA:

- Rozwój komercyjnych lotów kosmicznych.

- Opuszczenie Układu Słonecznego przez sondę Voyager 1

- Udana misja na Marsie łazika Curiosity

- Całe podsumowanie TU

Podsumowanie roku 2013 przez Europejską Agencję Kosmiczną:

      Podsumowując mijający rok, nie możemy zapomnieć o polskim sukcesie:

w przestrzeń kosmiczną został wyniesiony polski satelita naukowy LEM.