Ostatnio było o Marsie, to teraz kolej na Wenus. Planeta ta jest skalista i ma podobną do Ziemii wielkość oraz masę. Jest niewiele mniejsza. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Atmosfera Wenus, składająca się głównie z dwutlenku węgla, jest najgęściejszą atmosferą wśród wszystkich planet skalnych Układu Słonecznego. W atmosferze tej występują grube chmury dwutlenku siarki. Wszystko to powoduje bardzo silny efekt cieplarniany, dlatego też temperatura na Wenus jest większa niż na Merkurym, który jest dwa razy bliżej Słońca. Temperatura na powierzchni Wenus wynosi 440-500°C. Do tego dodajmy deszcze z kwasu siarkowego i już mamy prawdziwie piekielną planetę ;)
Merkury, Wenus, Ziemia, Mars - skala wielkości, źródło: http://solarsystem.nasa.gov
Wenus to bardzo ciekawa i oryginalna planeta. Nie dość, że obraca się w stronę przeciwną niż robią to inne planety w Układzie Słonecznym (co skutkuje wschodem Słońca na zachodzie, a zachodem na wschodzie), to jeszcze robi to tak wolno (najwolniej ze wszystkich planet), że wenusjańska doba jest dłuższa od wenusjańskiego roku. Wenus obiega Słońce w ciągu 225 dni, a jednen obrot wokół jej własnej osi trwa 243 dni. Powierzchnia tej planety ma prawie jednakową temperaturę nie tylko w dzień i noc, ale również jest ona jednakowa na równiku i biegunach.
Pierwszą sondą kosmiczną wysłaną na Wenus była radziecka sonda Wenera 1 (Wenus 1). Było to w roku 1961. Sonda miała zderzyć się z planetą i pozostawić na jej powierzchni kulę przedstawiającą Ziemię. Na tytanowej kuli umieszczono kontury kontynentów, a w środku znajdował się medal pamiątkowy. Na jednej stronie medalu widniało godło ZSRR, a z drugiej znajdował się schemat Układu Słonecznego z orbitami Merkurego, Wenus, Ziemii i Marsa. Po siedmiu dniach lotu, w odległości dwóch milionów kilometrów od Ziemii utracono łączność ze statkiem.
Rok później Amerykanie wysłali swoją sondę Mariner 1 (Żeglarz 1). Zaraz po starcie rakieta nośna uległa awarii i po niecałych pięciu minutach lotu, podczas którego dokonała gwałtownych manewrów schodząc z kursu, zdecydowano się na jej samozniszczenie. Miesiąc później wystrzelono z sukcesem sondę Mariner 2, która po ponad stu dniach lotu dotarła w okolicę Wenus. Dzięki tej sondzie stwierdzono, że temperatura powierzchni Wenus wynosi co najmniej 425°C, co ostatecznie rozwiało nadzieje na znalezienie tam życia. Wcześniej zakładano na podstawie natężenia promieniowania słonecznego, że temperatura na Wenus wynosi w granicach 40 do 60°C.
Do tej pory kilkadziesiąt sond wysłano na Wenus lub w jej okolice. Część z nich wchodząc w atmosferę Wenus z powodu wysokiego ciśnienia panującego na tej planecie zostało na pewnej wysokości zgniecione. Części udało się szczęśliwie wylądować i przesłać dane na Ziemię. Niektóre krążyły jako sztuczne satelity.
Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim widocznym na niebie, po Słońcu i Księżycu. Poniższe zdjęcie, zrobione na terenie zespołu teleskopów VLT na pustyni Atacama, w północnym Chile, przedstawia cztery planety widoczne na niebie. Na środku na dole nieba widzimy księżyc. Na prawo od księżyca widzimy obok siebie Marsa (mniejsza kropka) i Jowisza. Wyżej (trochę po prawej) widzimy Merkurego, a nad nim (trochę w lewo, w linii prostej nad Marsem i Jowiszem) świeci nasza Wenus.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz